Een aantal weken geleden liep ik in de Vlaardingse broekpolder, een stukje groen in onze Haringstad waar menig inwoner zich vertoeft voor ‘natuurlijke’ ontspanning. Al na vijf minuten lopen kwam er een man ‘op leeftijd’ langs gefietst met een sprankeling in zijn ogen. Al fietsend stelde hij me op de hoogte van het feit dat er een ‘prachtdier’ op ons pad lag en dat ik er absoluut even bij stil moest staan. Via deze weg wil ik deze meneer ontzettend bedanken voor dit gebaar. Het was een enorme grote, imposante, kleurrijke slak met huis. Nadat ik het tafereeltje in mijzelf had opgenomen en natuurlijk had vast gelegd op mijn smart phone heeft de ontmoeting met de slak mij niet meer losgelaten. Sterker nog, het is een tijdje met me meegelopen. Deze ontmoeting had een boodschap voor mij, dat kon ik voelen. Dus heb ik de ontmoeting in mijn systeem geparkeerd tot dat ik de boodschap kon begrijpen en het in mijn dagelijks leven kon gaan toepassen.
Een aantal weken geleden ben ik voor een korte vakantie naar Spanje afgereisd, Andalusië. Volgens horen zeggen en van meerdere mensen vernomen, een prachtige streek waar je minstens een keer in je leven geweest moet zijn. Eerlijk gezegd had ik me er niet te veel in verdiept. Geen vastomlijnd van dag tot dag schema. Ik ben er van overtuigd dat mijn intuïtie mij altijd brengt waar nodig. Ik had er zin in, nog even in oktober naar een zonnige streek om wat vitamientjes op te doen, in de benen te gaan en vooral genieten van de natuur.
In Malaga aangekomen werkte het weer niet echt mee. Ik had me niet echt ingesteld op regen en binnen de kortst mogelijke tijd waren mijn enige trui en sweater doorweekt en deze hadden er geen zin in om weer droog te worden. Een aantal plaatsen die ik op mijn lijstje had staan om te bezichtigen lagen iets verder weg dan de wegenkaart deed vermoeden. Mijn onderkomen voor deze week lag iets buiten Malaga en was een mooi tafereeltje. Een gebouw met geschiedenis en het was de plaatselijke school geweest. Achteraf ontdekte ik dat het vele decennia lang op zondagen ook gebruikt werd voor de lokale kerkdienst. De omgeving echter, samen met de regen en de zware energie die in het gebouw huisde, waren niet de ideale plek waar ik een week in wilde vertoeven. Na twee dagen besloot ik verder te reizen richting Granada.
Soms heb je van die dagen dat je iets meer moeite moet doen om bij jezelf te blijven, jezelf niet kwijt te raken in wat er in en om je heen gebeurt. Dan is het lastig om een plekje te vinden om even alleen te zijn, waar je je even kunt terug trekken en focussen op jezelf. Op het moment dat ik daar behoefte aan had, liep ik midden in Granada. Toen ineens, was daar in mijn gedachten het plaatje van de slak. De slak die daar zijn weg zocht, met zijn enorme huis op zijn rug. Het huis wat hij altijd bij zich draagt, hem beschermt, waarheen hij ook gaat. Zijn huis, zijn plek, zijn veilige ruimte is altijd zo dichtbij. Bij het herinneren en voelen van dit beeld, kwam er een glimlach op mijn gezicht. De slak herinnerde mij aan mijn eigen veilige ruimte. De plek die er altijd is, wat er ook gebeurd. Waar ik altijd naar toe kan ademen op momenten dat ik mezelf even verlies in de buitenwereld. De veilige ruimte die aanwezig is op de momenten wanneer mijn verstand het tijdelijk overneemt van mijn gevoel. Deze ruimte huist gewoon in mij, en is er altijd wanneer het nodig is, net als het huis van de slak. Op het moment dat ik mij dit weer realiseerde begon de zon opnieuw te schijnen.
Ik heb nog een aantal bijzondere dagen gehad in Granada. Al die dagen is ‘de slak’ met mij meegereisd. Op de momenten dat het net even anders liep dan ik had gedacht en de momenten waar mijn gedachten de regie in handen namen, zag ik elke keer het plaatje van de slak. De slak die symbool staat voor de verbinding met zijn huis, zijn veilige ruimte, die hij altijd bij zich draagt. Ik bedank de slak dat hij mij heeft laten zien en voelen dat ook ik mijzelf ten allen tijde kan terugtrekken in mijn eigen veilige woning.
Silvia.
