DE (VER)LEIDING VAN DE SMARTPHONE

Het is lente, het zonnetje schijnt. Om de momenten te pakken als ze zich aandienen, besluit ik gelijk naar buiten te gaan. Een rondje in de polder in het vooruitzicht. Vol automatisch loop ik naar het dressoir en heb de neiging om mijn smart-phone te pakken. Mijn blik al gericht op het toestel gaat er ergens in mijn systeem een belletje rinkelen. Een innerlijk stemmetje in mijn hoofd die fluistert: ‘laat je mobiel maar thuis’. Ik sta op een kruispunt, een keuze moment en besluit naar het stemmetje te luisteren. Nog even schiet er door mijn hoofd dat ik dan ook geen foto’s kan maken maar ik laat deze gedachten voor wat ze zijn en luister naar mijn innerlijke stem. Ik loop naar beneden om mijn schoenen aan te doen. Meteen buiten overspoelt mij een gevoel van vrijheid, nog geen idee waarom, ik denk er niet over na.

Al lopend door de polder merk ik dat er met tijd en wijle gedachten oppoppen omdat ik mijn mobiel niet bij me heb. Gedachten van: ‘Wat als…er een cliënt belt voor een afspraak, wat als ik zo een prachtig moment beleef en ik kan het niet vast leggen met de camera…’. Telkens als er zulke gedachten voorbij komen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en bedenk dat gedachten maar gedachten zijn en geen feiten. Ik richt me op de natuur en merk wanneer ik dit doe, er meteen een verschuiving plaatsvind. Ineens hoor ik verschillende soorten vogels fluiten, een specht tikken op een stam. Ik voel zachtjes een windje langs mijn gezicht en de zon koesterend op mijn hoofd alsof zij mij helpt om meer in mijn gevoel te komen.

Op dit moment zie ik de kudde hooglanders staan grazen die bij ons in de polder tot op bepaalde hoogte vrij loslopen. Wanneer ik dichter bij kom sta ik oog in oog met de pasgeboren telg. Er is oog contact. Mijn hart begint te gloeien en ik wil mijn smart-phone uit mijn zak pakken om het moment vast te leggen. Weer verschijnt die glimlach op mijn gezicht bij het idee dat deze optie niet aanwezig is en ben er dankbaar voor. Nu is er geen afleiding die zorgt dat het bijzondere moment verbroken wordt. Ik bedenk me dat ik uiteindelijk negen van de tien keer bijzondere momenten wil vastleggen om het te delen met andere mensen. Altijd maar weer de afleidingen van mijn buitenwereld. Heel snel kan ik de gedachten weer loslaten en beleef ik intens het moment met de prachtige jonge hooglander. De tijd bestaat even niet en rust overheerst. Na tien minuten besluit moeder hooglander dat het genoeg is. Tijd om verder te gaan.

Al vaak heb ik gemerkt dat als je het leven vanuit een camera vastlegt, het diepere contact er niet is. Dat als je continu verbonden bent met de buitenwereld in de vorm van de smart-phone, je nooit de rust kunt vinden om daadwerkelijk vanuit je eigen rust en verbinding jouw werkelijkheid kan waarnemen en leven. Ik heb ook een mobiele telefoon en gebruik hem regelmatig. Wel wil ik mezelf scherp houden zodat ik niet geleefd wordt door het leven dat smart-phone heet. Bewust worden waar de scheidslijn ligt. Als je daar bewust van bent heb je een keuze om het te veranderen.

Dankbaar voor het keuze moment van deze ochtend om mijn mobiel thuis te laten, vervolg ik mijn wandeling. Intens genietend van alles om mij heen. Omdat ik nu de natuur beleef vanuit mijn hart, mijn gevoel, zijn de kleuren anders en mooier, de geluiden duidelijker en ik voel wat het doet met mijn lichaam. Geen afleiding door de buitenwereld, niet geleefd worden maar de buitenwereld beleefd vanuit de verbinding met mijn innerlijk, mijn hart.

Silvia.